Generał Brygady WP

(ur. 3 marca 1883 r. w Protivinie w Czechach – zm. 30 sierpnia 1968 r. Zielonce pod Warszawą).

Czech z pochodzenia. Absolwent Szkoły Kadetów Artylerii w Wiener Neustadt (1903). W latach 1907-09 służył w c.k. 31. Pułku Artylerii Polowej w Stanisławowie, po czym został przeniesiony do rezerwy. W 1911 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej, a następnie Związku Strzeleckiego w którym pełnił funkcję komendanta na miasto Stanisławów. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Dowodził m.in. 1. Pułkiem Artylerii Polowej (PAP) Legionów. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej.

W nocy z 31 X na 1 XI 1918 r. dowodził oddziałem złożonym z byłych legionistów, który bez jednego wystrzału przejął z rąk żołnierzy austriackich wszystkie strategiczne obiekty w Nowym Targu. Przed południem 1 XI 1918 r. złożył przysięgę na wierność Rzeczypospolitej. Do grudnia 1918 był dowódcą Podhalańskiego Okręgu Wojskowego w Nowym Targu oraz czasowo szefem i dowódcą Okręgu Generalnego Kraków. W II RP dowodził m.in. 1. PAP Legionów, był dowódcą artylerii obrony Warszawy (1920). Z dniem 31 VIII 1927 r. przeniesiony w stan spoczynku. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził 50. Dywizją Piechoty Rezerwowej i wziął udział w Bitwie pod Kockiem. W czasie okupacji w konspiracji SZP-ZWZ-AK, współpracował m.in. z wywiadem AK. W swoim majątku ukrywał grupę Żydów. W 1944 r. aresztowany przez Niemców i wywieziony do Oflagu IIC Woldenberg. Po uwolnieniu z niewoli, powrócił do Polski.

Pochowany na cmentarzu bródnowskim w Warszawie.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie), Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie) i Znakiem Oficerskim „Parasol”.

Opracowanie biogramu: Robert Kowalski