JERZY BRONISŁAW BRAUN

HARCERZ, PISARZ, FILOZOF, POLITYK

ur. 1 września 1901 r. w Dąbrowie Tarnowskiej – zm. 17 października 1975 r. w Rzymie.

Syn Karola, notariusza, działacza TG „Sokół” oraz Henryki z d. Miller, instruktorki harcerskiej. Wraz z braćmi: Kazimierzem (1899) i Juliuszem (1904) – uczeń II Gimnazjum w Tarnowie, gdzie należał a potem był drużynowym (1917-18) III Drużyny Harcerzy im. M. Wołodyjowskiego a w 1919 komendantem Hufca Harcerzy (po nim- Juliusz). Wydawał miesięcznik „Czuwaj”.

Jesienią 1918 brał czynny udział w harcerskim „Pogotowiu Narodowym”, w którym ćwiczenia wojskowe prowadził brat Kazimierz, b. legionista. W XI 1918 napisał w Tarnowie słynną pieśń „Płonie ognisko i szumią knieje” (fragment utworu „Nasze Harce”).

Po maturze (1919) zaczął studiować polonistykę na UJ. Ochotnik w wojnie z bolszewikami. W Warszawie (od 1929) propagator, inspirowanej chrześcijaństwem, filozofii J.M. Hoene-Wrońskiego.

Na przełomie 1939/40 stanął na czele konspiracyjnej, katolickiej organizacji polityczno- wojskowej „Nowa Polska”, a potem „Unii”, połączonej w 1943 ze Stronnictwem Pracy, które oparło swój program o doktrynę „Unionizmu” J.Brauna (główna idea: jedność etyki i polityki).

W Powstaniu Warszawskim w Śródmieściu (odpowiadał za informację). Od V 1944 w Radzie Jedności Narodowej, ostatni (od 27 VI do 5 VII 1945) Delegat Rządu na Kraj; współautor Deklaracji RJN i Testamentu Polski Walczącej.

W l. 1947-48 redaktor „Tygodnika Warszawskiego”. Absolwent filozofii na KUL (1948). Aresztowany w XII 1948, skazany na dożywocie, do 1956 więziony na Mokotowie, w Rawiczu i we Wronkach. W roku 1965 wyjechał do Rzymu, był nieoficjalnym ekspertem d/s ekumenizmu na IV Sesji II Soboru Watykańskiego.

Autor wielu tomików wierszy, powieści, dramatów, scenariuszy filmowych.

Spoczywa na Powązkach w Warszawie. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).

Biogram na podstawie opracowania dr Marii Żychowskiej